Selfiestress, zelfieliefde

Ik heb helemaal  niets tegen selfies. Ik pleit zelf ook schuldig. Zo nu en dan. Al was het maar om te voorkomen dat men betwijfelt of ik er wel bij was op vakantie, vermits ik me 90% van de tijd achter mijn fotocamera verschuil. Selfies dus. Het kan grappig zijn. Leuk. Mooi, misschien, zo nu en dan.  En soms een tikkeltje ergerlijk. Dat was het gisteren. Aan de Vintgarkloof. We waren immers gewaarschuwd. Kom. Op. Tijd. Toeristenalarm.

Beeld je een prachtig stukje natuur in. Een grote kloof. Kraakhelder water. Bruggetjes. Een zeer fotogenieke setting. Inderdaad. Dat dachten ook moeder en dochter Selfie, die over de volledige afstand van 1600m wellicht een uur of 7 hebben gedaan. Dat moet wel. Aan dat tempo. Na iedere halve stap stopten ze in het midden van de weg voor een andere selfie. Andere pose. Zelfde kloof. Zelfde model. Zelden maak ik me druk in al dat ‘geselfie’ en kan ik alleen maar blij zijn dat mensen zichzelf allemaal erg graag moeten zien. Moet je immers niet eerst jezelf graag zien voordat je je naaste kan liefhebben? Wat een mooie, liefhebbende wereld gaan we dan tegemoet. Prachtig. Toch? Al betwijfel ik eerlijkheidshalve of dochter Selfie überhaupt de kans zal krijgen om iemand graag te zien zolang ze enkel zichzelf ziet. Maar dat terzijde. Punt is dat de weg in kwestie de breedte had van een volwassen man en diezelfde weg in beide richtingen afgewandeld werd. Geen alternatieven. Meegaan met de stroom. Volgen als schaapjes. Selfieschaapjes.  Dus bij iedere selfiestop, was ook de hele schaapjeskudde genoodzaakt te stoppen. Te wachten. Toe te kijken op hetzelfde model. Voor dezelfde kloof. In een andere pose. Het waren 1600 lange meters. Een erg mooie kloof, dat wel. Wij komen er nog eens voor terug. Een andere keer. En dan staan we wél op tijd op. Zodat we ruim te tijd hebben. Voor een mooie selfie. Neh!